;)

Η νύχτα είναι μοιραία~ Τι έχει συμβεί;

      "Κοίτα να δεις", σκέφτεται, "ήθελα να την φέρω στο κρεβάτι μου, μα με έχει τυλίξει στο δικό της. Ας είναι,όμως". Ο Αλκιβιάδης αρχίζει να ψιλιάζεται το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει, καθότι έχει τη δυνατότητα τελικά να τον κάνει ότι θέλει. Άλλωστε, ποιος είπε οτι ο έρωτας δεν είναι επικίνδυνος;
   Το βράδυ κυλάει μεσ' την τρυφερότητα. Είναι χαρούμενοι και μπορεί κανείς να πει οτι είναι απολύτως ικανοποιημένοι. Την Κυριακή το πρωί, επισκέπτονται κάποιο γειτονικό καφέ για να μοιραστούν μερικές στιγμές ακόμα, πριν να ξεκινήσει η βαρετή εβδομάδα. Της φέρεται με το γάντι κι εκείνη αποδέχεται και ανταποδίδει.
   Λίγο αργότερα, το κινητό της χτυπάει και έπειτα απο ένα σύντομο διάλογο, την παρέα τους μεγαλώνει ένας άντρας παρόμοιας- με εκείνους- ηλικίας. Αποδεικνύεται φίλος της απο καιρό. Ο Αλκιβιάδης τώρα αισθάνεται ένα βήμα πιο κοντά της. Αλλά γιατί; Και ποιος είναι ο στόχος τελικά; Να την πλησιάσει όσο το δυνατόν γίνεται, αλλά μέχρι που; Αυτά κι άλλα τόσα σκέφτεται, καθώς συζητούν για διάφορα θέματα. Είναι ωραία παρέα ο τύπος.  Τελικά, "υπόσχονται" να ξαναβρεθούν κάποια άλλη φορά και ο Αλκιβιάδης πηγαίνει στο σπίτι του.
   Το απόγευμα τον βρίσκει παρέα με έναν κοντινό του φίλο να συζητάει για το υπέροχο Σαββατόβραδο που είχε. "Φίλε, ερωτεύτηκες;", η ερώτηση τον παραξενεύει, αλλά προτιμά να απαντήσει χωρίς πολλές σκέψεις: "ρε, σου λέω, η γυναίκα είναι φωτιά! ". "Ναι ρε βλαμμένε, το κατάλαβα", απαντά ο φίλος,"αλλά σε ρώτησα αν την ερωτεύτηκες. Μαλάκα, τα μάτια σου δεκατέσσερα. Είναι πολύ επικίνδυνες αυτές! Σε εκμεταλλεύονται αισχρά, μέχρι αηδίας, γιατί συνήθως έχουν ψυχολογικά και τελικά σε πετάνε και πάνε στον επόμενο. Και δε θα ήθελα να σε δω να γίνεσαι ράκος, για μερικά καλά πηδήματα!". "Έχεις προσωπική εμπειρία, Άκη;", τον ρωτά, ελαφρώς δεικτικά, μα κατα βάση με πειρακτική περιέργεια. "Όχι ακριβώς, αλλά έχει συμβεί σε πολλούς φίλους μου..."."Τότε δεν ξέρεις τι χάνεις!", του λέει γελώντας και άλλαξαν θέμα...
   Αργότερα, καθώς απολάμβανε μια ταινία, λαμβάνει μήνυμα της Άννας: "Σε σκέφτομαι ασταμάτητα!". Η απάντηση του φτάνει απλή "Κι εγώ.". Την Άννα, όμως, αυτό δεν την ικανοποιεί. Θέλει το κάτι παραπάνω και θα βρει τρόπο να πάρει αυτό που θέλει. "Σκέφτομαι το γυμνό σου κορμί, πάνω στο δικό μου κι αισθάνομαι τη θερμοκρασία μου να ανεβαίνει. Λες αν βγάλω τα ρούχα μου να νιώσω καλύτερα ή μήπως χρειάζομαι πιο δραστικά μέτρα;" τον ρωτά. Χαμένος στον κόσμο της ταινίας για λίγο, δεν είναι σίγουρος τι πρέπει να απαντήσει. Ωστόσο, της στέλντει το εξής "Μπορείς να γδυθείς...". Αυτή προσμονεί μια συνέχεια στο μήνυμα, που βέβαια δεν έρχεται. Προσπαθεί να τον ξυπνήσει "και..; δε βλέπω να με βοηθάει... αντιθέτως έχω αρχίσει να ιδρώνω πολύ. Ιδιαίτερα ανάμεσα στα πόδια μου". Επιτέλους, καταλαβαίνει τι προσπαθεί να του πει και της απαντά:"  Έρχομαι να σε δροσίσω" . Σαφώς, μετά απο ένα γρήγορο ντους, βρίσκεται σπίτι της...

Επαφή με το υλικό χαρτί~ Magic touch of the paper

Δεν είναι το ίδιο να γράφεις στα πλαστικά πλήκτρα ενός φορητού υπολογιστή, με το να γράφεις με ένα στυλό σε ένα κομμάτι χαρτί (ή ακόμα δυσκολότερα με πένα- είναι όμως πιο φινετσάτο!). Αρκετές φορές, εκφράζομαι διαφορετικά σε ένα τετράδιο.Κι αυτό διότι έχω την ανάγκη σαν άτομο να "αισθάνομαι" και να αγγίζω τον κόσμο γύρω μου. Η επαφή... είναι σημαντικός παράγοντας στη ζωή μου.

~

I cannot feel the same  enthusiasm when I write on the plastic laptop. I need a pen (a feather would be even fancier and harder of course, but...imagine if!). My expressions are different on that, since there is no ... touch! And as a person, I love "feeling" the reality around me. But here, I am not connected to my writings that much...

Discussion concerning subjective and objective truths

Parts of the significant mail exchange I have had with a very important person in my life now. Things are quite changed. Quotation marks show the parts that are unchanged. My comments follow.

• "The thing with luck is, you're probably lucky several times a day without even noticing it. The big ones when the car misses you by centimeters or you win something are less frequent, but they're mostly happening outside of your comfort zone. If you try and change some safe routine you're doing over and over, you can find it easily."
• "Control is an illusion." You can build a bond, but you cannot control the other person. Only share things.
• Luck is a state of mind, not coincidences or events. We need to pause for a moment and reconsider our everyday lives. It' s better to take a short break, to realize how lucky we eventually are and even stop envy other people's lives. Each of us has his own path, their own moments to live.
• "People who complain all the time are mostly those conservative people who (subconsciously) like to complain". My -lovely- friend... I disagree about the word "conservative", however about the rest, you are right. A thing to add, is that no one at the end of the day gets anything by complaining to other people. That sinks you deeply in the same repetitively routine of talking about how unlucky you are and what things could have happen to you if... And then, when you have  a -let's call it- bright idea, you keep speaking around the ways to achieve anything or the possibilities together with the positive outcome. Thus, the person has the illusion of putting effort on achieving it, whereas they actually only spend their energy on bragging how they finally came up with something great. Oh great...
  As you see, I know it very well, as I had been a whining person for the most of my life. Nevertheless, I have decided to change. And I did! More action, less cry.
• "People like security, because it gives them illusion of control", but you know... you have already mentioned it: Control is an illusion. The moment you let go, you are free of burden, anxiety and drama. I have got to internalize that, since I can see that it doesn't work as a "post-it" note in my mind. No. No more bridles. Be free and ...fly? [yeah, why not].
• Purpose. Yes, get a purpose in life. Simple tasks for the week (now I can only apprehend and have a justification about why {the fuck} we had so strict schedule as children or teens. Because it actually gets your shit together. That' s why. It gives you commands, tasks, reason to get organized. And come on, it wasn't THAT hard after all.
  Yes, maybe some days you wanted to scream or quit from being a human or a person of the society, since the stress was way too much, but look at you now! You are still alive and a part of it. Yeah, whatever. Could you please, think of yourself having endless time to finish a project, finally take up these dance/language/drawing/whatever-the-heck-you-chose-to-do lessons or even the courage to speak to someone, without forcing yourself to follow a schedule? Do you even think that we would go to schools as kids? "Yeeeees mom, I wiiiiiillll study" ~ liar.  However, back then, we weren't able to conceive the positivity of the whole concept. Conclusively, it was a tested formula for our own good. Or I guess so.
  Consequently, we should have a bigger dare in life. A dream, a plan to follow. And maybe organize our agenda a bit, to be focus on that big dream. Sleep is essential, fun is satisfactory, friends as well, but what about our mind-psychology pleasure? I love that feeling of accomplishment. (Well, afterwards there is an inevitable part of emptiness, but the achievement is still there). Then you raise the standards, so you have something to fight for. Understood? Knowledge and self-improvement. What else? Beers and fun only? No.
• Last but not least: There is no competition, therefore no winner. Constant fight for your own beliefs. 

Many things are missing, because I feel really sleepy, but this post is a part of the things-I-needed-to-do. And there was no postponing. 

Mood: turned on heat!

Enjoyment in a foggy day

   I would never imagine myself being in an office ~I love that place to be accurate~ waiting for people to need my one minute assistance (wtf, i am THAT useful ). I ve already had 10 people and I am expecting maybe one or two more. Why not...
   I am listening to tango once again, and I can clearly see that friends always exist. I could have never imagined having in the present, better friends than in the past. I am sipping my second coffee, slowly, as I read his e-mail. A significant one, again, as it seems. Reality is bitter, like coffee. But by sipping the coffee, I get some pleasure. Same goes for life.
   I needed to take a break, once again, in the middle of his e-mail, so I could fathom all the meaning behind the words. I tend to devour e-mails, letter, chats... I feel thirsty for communication. But in the present, I am the one who needs to act more as a recipient than a sender . I have a vehemence of understanding the things around me, so eventually I can be able to get a small pinch of my own reality, my life. I do not have the same enthusiasm of explaining my mind to people. To tell him how similar we think? Why to get stuck into the same phrases all over again? Instead, we can speak for something more. One step further. Knowledge. Yes, please, I like this state of philosophy that we submerge ourselves. Do you adore evolving yourself? So do I.

~yes, I was accurate, two more girls just entered~

Oh man, I need to read those e-mails at least twice, because I m afraid of disregarding short meanings or pictures. And probably, I m reading them again in the future.

~Sun after the hail, the strong wind and the rain. Weather exactly like life. Liberec, I m not truly decided If i adore, like, love, dislike [and many more verbs] you, yet~

I m diving into the written reality, which represents the life of two different and probably ordinary -so far- people. Wanna leave your mark? Why, where, on whom?
Food for thought.

Speaking about regrets

   Regrets in your life can drive you crazy. It is about this life that you might have had, IF you did this or that...
   Regrets are small worms in your soul that can devour the whole "you" within moments.
But then the moments pass. And you are free again, till the next regrets.

"What if...?" & "What if not..."

Live your life, live the small moments, be quite humble. You can also be a superstar from time to time. It s your life, you choose.
Try not to hurt anyone. Live those moments and let them sleep forever in your mind afterwards. Your heart is an empty drawer. Fill it up. Make the best out of this short period...

Take the chances. And leave your mark. Somewhere and maybe on someone. You never know. Life is a simple state in the most complicated way.

Adios. 

Νηνεμία

Νηνεμία. Αυτή πριν την καταιγίδα ή μετά;

I m falling apart. 

Η νύχτα είναι μοιραία~ μέρος τέταρτο

   Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε καθημερινά την εβδομάδα που ακολούθησε. Αυτός, εκτόνωνε τις ορέξεις του με το απόλυτο θηλυκό (και ήταν μάλιστα περίφανος γι αυτό, μόνο που δε μπορούσε να το δείξει πουθενά) κι εκείνη τον χρησιμοποιούσε για να χαλαρώνει την ένταση της μέρας. Δεν υπήρξε ίχνος βαρεμάρας μεταξύ τους στα ερωτικά τους παιχνίδια. Είχε, μάλιστα, εμπλουτίσει εκείνη το σκηνικό, με διαφορετικά σέξυ εσώρουχα που είχε ήδη στην κατοχή της. Αυτός, τρελαμένος μαζί της, της πρότινε κάποια στιγμή να βρεθούν σε κάποιο ρεστοράν. Η άρνησή της του κόστισε συναισθηματικά. Όμως, δεν το έδειξε και κυρίως, δεν πτοήθηκε.
   Ακόμα μία εβδομάδα πέρασε και βρέθηκαν ακόμη 4 φορές στο δικό της χώρο, για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορμές, ενώ όταν ήρθε το Σάββατο, εκείνη προτίμησε να βρεθεί με τις φίλες της και να αλλάξει παραστάσεις. Κι εκείνος δεν έμεινε μέσα. Σαν να ήταν συμφώνημένο όμως και απο τις δύο πλευρές, έτυχε να συναντηθούν την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος. Αυτός, αν και περνούσε καλά με τους φίλους του, έδειχνε να μην το απολαμβάνει στο μέγιστο. Από την άλλη εκείνη, διατηρούσε ένα μυστήριο ύφος και χαμογελούσε άνετη στις φίλες της.
   Τα βλέματά τους συναντήθηκαν περίπου μισή ώρα αφού έφτασαν και οι δύο στο ίδιο μπαρ. Αυτή τη φορά, ήταν ντυμένη με ένα μπορντώ φόρεμα, λιτό, που όμως αναδείκνυε τις καμπύλες της υπέροχα. Τον πλησιάζει και τον ρωτά μοιραία: "με ακολουθείς;" και γελάει. Της χαμογελάει ζεστά και της φιλά το χέρι. Οι κινήσεις και το βλέμμα του δείχνουν πόσο πολύ θέλει να της φιλήσει τα χείλη, όμως εκείνη δεν εγκρίνει. Απογοήτευση ξανά, αλλά ενθαρύνεται απο το βλέμμα της που είναι γεμάτο υποσχέσεις. Την οδηγεί, μετά τη σύντομη συζήτησή τους, στο τραπέζι της, όπου τον συστήνει ως φίλο. Χαμογελά αυτός και αποχωρεί προς τους δικούς του φίλους.
   Το βράδυ περνάει, με κάποιες κλεφτές ματιές απο την πλευρά και των δύο. Μόλις εκείνη φεύγει με τις φίλες της, εκείνος νιώθει να μην έχει λόγο να είναι πια στο χώρο και πηγαίνει στο σπίτι του. Λίγο πριν ξαπλώσει, της τηλεφωνεί διστακτικά. Δε θέλει να γίνει αδιάκριτος αλλά δε μπορεί και να αδιαφορήσει τελείως. "Θα ήθελες να έρθω να σε πάρω;" τη ρωτά. "Τι έχεις κατά νου;" αποκρίνεται αυτή κι έτσι τον στριμώχνει.
   Θέλει να περάσει το βράδυ του μαζί της. "Θα έρθουμε σπίτι μου και θα χαλαρώσουμε. Μπορώ αν θέλεις να σου προσφέρω μασάζ με προοπτική εξέλιξης σε ηδονή" υπόσχεται αυτός. "Έχω να σου προτίνω κάτι άλλο", του λέει, "γιατί δεν έρχεσαι απο εδώ να κοιμηθούμε μαζί;". Η καρδιά του χτυπάει τόσο δυνατά που νιώθει οτι θα σπάσει. "Σε λίγο είμαι εκεί", απαντά φυσικά και ξεκινά για το σπίτι της. Τόσο καιρό, δεν έχει μείνει ουσιαστικά εκεί, εκτός απο το πρώτο βράδυ το οποίο ξεκίνησε απλώς για το πήδημα. Οδηγεί νευρικός και μετά απο κάποια λεπτά βρίσκεται μπροστά της.
   Εκείνη στην πόρτα, του χαμογελάει γλυκά αλλά παραμένει ψυχρή. Δεν είναι συνηθισμένη να φανερώνει συναισθήματα. Θέλει, όμως, να τον αγκαλιάσει. Τελικά αρκούνται σε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη, καθώς κανείς δεν κάνει άλλο βήμα.
   Έχουν αρχίσει να τρέφουν συναισθήματα αλλά δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Το νήμα πλέκεται και περιπλέκεται γύρω τους. Διαφορετικά ξεκίνησαν, όμως τώρα είναι ο νους του ενός στον άλλο. Μα παραμένουν συγκρατημένοι. Ο λόγος είναι σχετικά άγνωστος. Άλλωστε, γνωρίζουν ελάχιστα πράματα ο ένας για τον άλλου, αφού τον περισσότερο χρόνο που είναι μαζί, τον περνούν κάνοντας σεξ. Κάτι που ίσως να τους κοστίζει συναισθηματικά τελικά...

Spare time to write a thing.

How can I delete people from my life?
How can I forget moments? Is it the same as holding moments in your mind forever?



It s been an awful night and of course alcohol made it worse. What did I even thought about?


Loneliness hits me from time to time. That's when I sing this:

People are not contacts in an application to just erase them, and retrieve them back from the back up memory. Whatever you live, it s a moment, some minutes, some time and then it flies away.

Aren't we all alone eventually?

People that I might never see again, or people who I repel. As always. 

Do not come close to me, so you would not see how hurt I ve been. You should not see neither feel my thoughts, my emotions, my wishes...

Do not touch me anymore. It hurts like hell.

I have nothing more to give. I cannot. 

It s still me, but some things are missing. And I end up hating me for short time. 

I don t know where I belong anymore. I am a man with no land. That s all for now. 

But I am ok after all. 

Was it all just an imagination? Or was it really awesome?

Love this song:

Σκέψεις σαν αέρας

Η ζωή δεν είναι ένας και μοναδικός δρόμος που τον βρίσκεις κάποια στιγμή και τον ακολουθείς παντοτινά.
Δεν είναι ένα πράσινο λιβάδι μετά τη στροφή.
Ούτε είναι κάποιο βουνό, να το ανέβεις κι έπειτα να ατενίσεις τη θέα γαλήνιος, κουρασμένος μα και χαρούμενος που τα κατάφερες επιτέλους.
Μα δε θα τα καταφέρεις άλλωστε ποτέ.
Γιατί κάτι τέτοιο δεν υφίσταται.

Η ζωή είναι διαφορετική έννοια για τον καθένα και ως εμπειρία μπορεί να είναι ευχάριστη αλλά και δυσάρεστη από μέρα σε μέρα ή ακόμα στιγμή με στιγμή.

Ζωή είναι αυτό το πράγμα που σε ξυπνάει το πρωί και σε στέλνει στις υποχρεώσεις σου όλη μέρα, αλλά και στους αγαπημένους σου ανθρώπους ταυτόχρονα.


Το κλειδί δεν είναι να αλλάξω τον κόσμο. Το κλειδί είναι να αλλάξω τη δική μου αντίληψη γι αυτόν.


Ένα τραγουδάκι που μου ανεβάζει τη διάθεση:

   

Άντε βρε, είδατε και το γραφικό μου χαρακτήρα μέσα στην ορμή μου να γράψω!

Feels

I feel empty inside. Days come and by and the feeling of not having a clue is faintly there. I have good time though. But I am scared. Afraid of encountering again the same repetitive reality with no hope. I felt comfy here. I had a spark of future life, a hope, but no one to share it exactly with. There wasn't this kind of person being childish, smiling uncontrollably, no fearing of future. I am not 16 anymore. No, I am not. (And people around me as well)
I ve started being almost like 40s (I know, I am exaggerating much), I need some boost. A fearless-happy person. Why can't I, myself, be this person? What holds me back all the time?

People tend to tell me that everything I have experienced has changed me. Well, yes ok. But not always positively. I m still unbalanced somehow, and God knows (if it exists) if I ever find my way.

Some get so attached to me, that I feel I m losing my own self somehow.
What s the meaning of time? What's the meaning of "self "

Do I even have passion for anything ? Am I after something?

There are hours in my day, that I have things to share and smile for or even complain about. Then, it happens to find nobody to do so. Things in me are not the same anymore.
I m tired of talking. Even tired of meeting new people I would say. Repetition again "Where are you from? How old? Where exactly do you live? How are things in Greece? I have/n't been there, but I heard.....blah blah blah"

I feel alone, but I am the one who makes me like that.

I really needed to cry tonight. So much anxiety, that my mouth was shut. Today the day was full of pressure from two or maybe three directions. And here comes the stupid questions as well.



An old song, to make me feel safe again. Back to that age, full of passion for the upcoming days. The days arrived though, the passion left.
I m not translating the lyrics, even though I love them. It s like me.

Every choice has it s own price. Inevitable.
It also seems that I am a bad influence to others. Like a bad luck. No consolation for that.
I am the obstacle in someone's life. That s how I feel.


Μεγαλώνω και γίνομαι δυσκολότερος χαρακτήρας. Πιο ειρωνική θα έλεγα, πιο κλειστή, ίσως απαιτητική. Fuck it...
Τίποτα δεν είναι το ίδιο.


I feel alone tonight. That' s all.