Ημέρα πρώτη
Με χωσαν σε ένα κλουβί, με πήγαν σε έναν τύπο με άσπρη ρόμπα που με πασπάτεψε (λογικά θα ήταν γιατρός, αλλά εγώ όπως και να 'χει του τρίφτηκα λίγο) και τέλος κατέληξα στο σπίτι ενός νεαρού ζευγαριού... Δεν ξέρω αν το ταξίδι μου σταματάει εδώ, αλλά εγώ καλού κακού τρίφτηκα σε όλο το σπίτι αλλά και πάνω τους. Πώς να το κάνουμε, πρέπει να τους δείξω πόσο καλή είμαι, γιατί το σπίτι μ' αρέσει. Είναι στο δεύτερο όροφο, μακριά απο τα αυτοκίνητα. Αυτά τα τελευταία τα απεχθάνομαι διότι τις προάλλες που με κυνηγούσαν κάτι σουσουράδες (ακοινώνητα πλάσματα αυτές οι γάτες του δρόμου, α πα πα), με χτύπησε ένα, αλλά ευτυχώς είχα τον άγιο γατώνιο πάνω μου και τη γλίτωσα. Πήρα, όμως , μια τρομάρα!
Τώρα λοιπόν, τους τρίβομαι και περιμένω να δω που θα βάλουν φαγητό και νερό, γιατί έχω μια πείνα!...
Το σπίτι είναι μεγάλο, πήγα και χώθηκα πίσω απο κάτι έπιπλα σε ένα δωμάτιο γεμάτο εργαλεία. "Εργαστήριο" το λένε, άγνωστο το γιατί. Εμένα μ αρέσει εκεί μέσα, γιατί έχει βίδες, βιδάκια, εργαλεία, βαλιτσάκια και μια ντουλάπα, στην οποία - εννοείται οτι- χώθηκα! χοχο! Έχει κι ένα μπαλκόνι που συνδέεται με κεραμίδια. Βγήκα, λοιπόν, να δω τη θέα και η άλλη τρελάθηκε να με φωνάζει ! "Καλά μανδαμ, έρχομαι" της λέω και μπαίνω μέσα. Ούτε να ατενίσουμε ελεύθερα δε μπορούμε. Δεν πειράζει, θα τους συνηθίσω και θα μου ανοίγουν να σουλατσάρω λίγο στο μπαλκονάκι. Άλλωστε είναι και δεύτερος όροφος, που να πέσω γάτα-πράμα.
Λίγο αργότερα, αυτή διάβαζε ένα βιβλίο και ξαφνικά αναστάτωση!! Μπαινο-βγαιναν στα δωμάτια και οι δύο αλλά και στο μπαλκόνι, και έκαναν κάτι περίεργα ψιψι. Τι είναι αυτός ο απαίσιος ήχος που κάνουν; Δεν πιστεύω να με έφεραν σε τίποτα μπας-κλας άτομα;! Τελοσπάντων, δεν ήξερα τι ψάχνουν και γι αυτό δεν τους βοήθησα. Γάτα είμαι άλλωστε, τι να τους έκανα; Όμως ένα περίεργο πράμα: μόλις με είδε ο άντρας, σταμάτησαν και οι δύο. Εμένα έψαχναν τα χαμένα; Δεν είδαν οτι ψάχνω κάθε γωνία του σπιτιού;
Λίγο αργότερα ξαναέγινε το ίδιο, για να βεβαιωθώ οτι έψαχναν εμένα, όχι τίποτα άλλο, αλλά τους την έσκασα. Άλλαξα μέρος και μπήκα κάτω απο το κρεβάτι! Τι ωραία που είναι εδώ! Έχει κουτιά, και σακούλες με υφάσματα! Χάνομαι, κυριολεκτικά! Κάποια στιγμή, ξαπλώνη η μικρή μπρούμυτα και μιλώντας στο τηλέφωνο, σκύβει και κοιτάζει. Της δίνω ένα ωραίο καρδιακό καθώς πετάγομαι έξω! Αυτή φώναζε " εδώ είναι, εδώ είναι". Ρε, λες να έπαιρνε την αστυνομία; Κοίτα να δεις που είμαι V.I.P. ! Χοχο, γουστάρω! Χεμ, αρέσκομαι, θέλω να πω... Αφού ειμαι κυρία!
Ημέρα δεύτερη
Το βράδυ ανέβηκα με το ετσι θέλω στο κρεβάτι. Σιγά μην κοιμόμουν στο πάτωμα! Τέλος αυτά τα περίεργα του δρόμου. Εγώ είμαι για σαλόνια! (Δεν έχουν κανένα χάι κλας σαλόνι, αλλά θα δω πως θα τους πείσω να το αλλάξουν). Έχουν πλάκα, γιατί κοιμούνται και τους τρίβομαι στα πόδια. Αυτή η παλαβή μου πατούσε την ουρά κάποια στιγμή στον ύπνο της, αλλά δεν της επιτέθηκα- θέλω να δείξω καλή διαγωγή μερικές μέρες, μη τυχόν με πετάξουν στο δρόμο πάλι. Αν και μάλλον δε χαμπαριάζουν και πολύ, αφού χθες αυτή την ψηλή τη δάγκωνα παίζοντας και φαινόταν να γελάει. Τη φοβάμαι λίγο, όπως με φοβάται κι αυτή. Καλά κάνει! Χνιααααρ!
Σήμερα, με άφησαν αρκετή ώρα στην ησυχία μου. Έτυχε να είναι η ώρα που δεν ήθελα χάδια, οπότε τους άφησα να φύγουν. Όταν γύρισαν σαφώς και παίξαμε. Μ' αρέσουν οι κορδέλες!! Μ αρέσουν πολύ η κορδέλες. Τι κορίτσι είμαι άλλωστε!;
Αλλά έχω ένα παράπονο: ήθελαν να με ταίσουν ψάρι. Απαράδεκτοι... Εγώ τρέφομαι μόνο με τα καλύτερα φιλετίνια. Τς τς.
Τρίτη μέρα
Το βράδυ στο κρεβάτι μου επιτέθηκε βάρβαρα ένα πόδι με σεντόνι, αλλά το δάγκωσα και έφυγα. Κάπου πρέπει να ξεσπάσω και τα νύχια μου κιόλας! Το πρωί, χαιρέτησα τον μουσάτο που φόρεσε κάτι ρούχα με σκληρό ύφασμα κι έφυγε. Εγώ κρατούσα παρέα στην άλλη που κοιμόταν... Και κοιμόταν σχεδόν ως το μεσημέρι. Μετά ξύπνησε, μου ζάλισε τον έρωτα λίγο, και ξαναπεσε. Ακολούθησα... Τώρα αναμένω να αφορμηθώ και να τους δείξω τι τίγρης είμαι! Γκρρρ...!
Το βράδυ ανέβηκα με το ετσι θέλω στο κρεβάτι. Σιγά μην κοιμόμουν στο πάτωμα! Τέλος αυτά τα περίεργα του δρόμου. Εγώ είμαι για σαλόνια! (Δεν έχουν κανένα χάι κλας σαλόνι, αλλά θα δω πως θα τους πείσω να το αλλάξουν). Έχουν πλάκα, γιατί κοιμούνται και τους τρίβομαι στα πόδια. Αυτή η παλαβή μου πατούσε την ουρά κάποια στιγμή στον ύπνο της, αλλά δεν της επιτέθηκα- θέλω να δείξω καλή διαγωγή μερικές μέρες, μη τυχόν με πετάξουν στο δρόμο πάλι. Αν και μάλλον δε χαμπαριάζουν και πολύ, αφού χθες αυτή την ψηλή τη δάγκωνα παίζοντας και φαινόταν να γελάει. Τη φοβάμαι λίγο, όπως με φοβάται κι αυτή. Καλά κάνει! Χνιααααρ!
