Subscribe:

Friday, August 14, 2015

Για ποιο τραγούδι μιλάς;

   Αν σου περιέγραφα με λεπτομέρειες τι σκέφτομαι και τι αισθάνομαι κάθε φορά που σου μιλάω για το μεγάλο μου θέμα, ίσως να τρόμαζες. Ίσως να μην παρέμενες εκεί δίπλα.

  Γιατί σταμάτησα να αγκαλιάζω; Μήπως ποτέ δεν το ξεκίνησα;
Θυμάμαι βλέμματα. Θυμάμαι συναισθήματα. Μα πάντα ήμουν απούσα.

   Στιγμές για άλλους γεμάτες, για μένα ήταν πάντοτε άδειες. Κι έψαχνα πάντοτε στον πάτο να βρω εκείνο το νόημα, εκείνη τη σημασία ή το ψιχουλάκι που θα τις γέμιζε λιγάκι και για μένα.

   Γκρινιάζω πάλι,
μα με μάλωσες απόψε.

   Τι να σου πω; "Δε με καταλαβαίνεις"; Το ξέρεις οτι είμαστε διαφορετικοί. Το ξέρεις οτι η ζωή μου είχε σκαμπανεβάσματα. Και λοιπόν;

   Ρωτάς ή αναρωτιέσαι αν θα ήθελα να ήμουν κάποια άλλη.

Ξέρω γω...; Μπορεί κάποιες στιγμές η ζωή μου να μην είναι τέλεια.

   Σίγουρα συχνά- πυκνά ζηλεύω, μα ξέρω πως τα πράγματα τώρα δε γίνεται να ήταν αλλιώς.


   Φοβάμαι διάφορα, και το λέω. Άνθρωπος δεν είμαι;

   Μα έχω πολλές αδυναμίες. Κι αυτό με το χορό που είπες... μου άναψε μέσα μου μια φλόγα. Διότι ξέρω οτι είναι λάθος. Ξέρω οτι δεν είμαι σαν εσένα. Ξέρω οτι το παλεύω χρόνια.

   "Η γνώμη των άλλων". Μα πως να μη δώσω δεκάρα, όταν οι άλλοι με έκαναν αυτό που είμαι;

Thursday, August 13, 2015

Τα σχοινιά ... σου.




Δεν πα να τον υποτιμάτε;
 εμένα μ αρέσει!

Tuesday, August 11, 2015

Κενό ασφαλείας

Το ψέμα παρασύρει την αλήθειασε έναν χορό 
που μόνο οι δυο τους μπορούν να χορέψουν.
Μια ισορροπία στο κενό της μοναξιάς τους.
Κενό. 
Κενό ασφαλείας.

η μοναξιά παρακολουθεί περίλυπη
το χαμό του χάους τριγύρω.

Κι όλοι αποσβολωμένοι,
με τις ανάσες όλο φλόγα και καημό,
να περιμένουν την ανάλογη ήττα, 
σε έναν πίνακα ανακοινώσεων
κενό απο συμβάντα.

Κενή & άδεια.

Πάντα έτσι ένιωθα.
Και τώρα;! Που έχω τα πάντα.
Ή το τίποτα;

Τι ήταν αυτό; Σήμα κινδύνου
εκπέμπω.



Μια ωραία γυναίκα
περνά απαρατήρητη.
Σβήνεται στον καπνό ενός πούρου
και μιας πίπας που
καρφώνει η ηχώ του κόσμου
στο δρόμο.

Και το κενό;
Εκείνο το γαμήδι το κενό
που παλεύει να πιάσει φιλίες
με τον έξω κόσμο.

Κι εγώ εδώ. Ντυμένη στα λευκά
με τη ματιά του θανάτου στο βλέμμα,
να πέφτω απο τα σύννεφα
για κάτι που με πάθος λάτρεψα.

"Δεν είσαι εδώ"-θα σου πω
όταν γυρίσεις.
Μα τότε αργά θα είναι για
να διαπιστώσεις πως πόνεσα.

Πληγές αμέτρητες μετρώ
απο λάβα, πάνω στο
 καταπονημένο κορμί του τρόμου.
Φοβάται κι αυτός μήπως αποτύχει.
στο μοναδικό σκοπό του τόπου
που τον ξέρασε απο τα 
σπλάχνα του.

Φοβάται κι εκείνο το
μικρό παιδί που αγάπησε.
Κάποτε...

Μα είν' απόκοσμα εδώ.
Δε θέλεις λεπτό εδώ να μείνεις.
Φοβάσαι και παρατηρείς.

Σχώρα με. Τρέμω.

Δεν είμαι ο μόνος ήρωας
που απέμενε μόνος.
Έκτοτε καθείς τραβά την πορεία του.

Γελάς και νιώθεις μικρός.
Είσαι.

Τραβάς το λερωμένο χαρτί μιας τράπουλας
ξεχασμένης στο τρίτο συρτάρι.
Δεν είναι ο άσσος που 
περίμενες.

Πέντε καρώ.
Σαν τις στιγμές που κάτι καρτέρησες 
στη γωνιά του άναυδου πόθου.

Τραβάς και δεύτερο φύλο.
Μήτε το ρήγα πέτυχες.
Είναι η φόνισσα ντάμα κούπα.
Αντί λουλούδια, κρατά σπαθί-και κόβει.

Σε κυνηγάει για τρίτη χρονιά
μέχρι να χωνέψεις καλά πως
δεν υπάρχει.

Το σβήνεις το σπίτι,
γιατί σημασία δεν έχει.
Ταξίδι σε λέξεις πας.
Και τραβάς μια ρότα 
που γυρισμό δεν έχει.

Φοβάσαι;

Πες μου! Φοβάσαι;
Άσσος σπαθί, μετά το βαλέ.
Ξεκίνησες μονότονα.

Λυπάμαι. Θα χάσεις.

Στα ψέματα με κέρδισες όμως.
Τώρα, θα μ' αφήσεις να ζήσω;

Όρμησαν πάνω μου τα όρνια.
Μα μ' ελευθέρωσες.

Θέλω να πάω σ' εκείνη τη χώρα 
που τόσο πολύ η 
ελευθερία λάτρεψε.

Εκεί που το βαλς ακούγεται
στους δρόμους.
Εκεί που ο δράκος
είναι γλυκός και φιλικός.

Έτσι μου είπε η αλήθεια.
Μας περιμένει
με τσάι και λαγοπόδαρα.

Η τύχη γελάει χαιρέκακα.
Φοράει ένα κόκκινο βέλο
και τα χείλη της στάζουν
αίμα.

Το έχει κάνει κι απόψε
το θαύμα της.

Η αγωνία περνά ακόμα μια φορά
μπροστά της.
Της κρύβει τη θέα.

Η μοναξιά κάνει πάρτυ
λίγο πιο δίπλα
και κατεβάζει δυο μαρτίνι
μόνη της.

Δεν έχω άλλη λογική να σου προσφέρω.

Θυμήθηκα πως είναι πάλι
να είσαι παιδί.
Και το θέλω.

Friday, August 7, 2015

Προαίσθημα ή απλά 'feeling"

   Το βράδυ που έπεσα για ύπνο σκέφτηκα κάποιο άτομο που το αισθανόμουν τόσο κοντά μου παλιότερα ώστε τον είχα σε πολλά πράγματα ως πατέρα μου. Δε θα πω αν μου λείπει, θέλω απλώς να ανεβάσω ένα κομμάτι που μου τον θυμίζει. Κι αυτό περισσότερο επειδή δε θέλω να ψάξω να βρω που είναι (οπότε καταλαβαίνεις οτι ζει και παίχτηκε μ@λ@κι@). Πιο πολύ να σου πω την αλήθεια, ανησυχώ λίγο επειδή μου ήρθε στο νου έτσι στο ξεκάρφωτο. Κι ενίοτε όταν μου έρχονται έτσι στο νου άτομα, τότε είτε τους βλέπω είτε κάτι τους τρώει. Το συγκεκριμένο άτομο είναι σε άλλη πλευρά της Ελλάδας κι άλλωστε δεν έχει κανένα νόημα να επικοινωνήσω. Δε θέλω δηλαδή.

  Αυτό είναι το κομμάτι.


Και καλά να είναι με ότι κάνει...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Άλλο ένα απο το ίδιο συγκρότημα. Για άλλους λόγους.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~