I'm here!(?)

Ώρες - ώρες θέλω μονάχα την ησυχία μου. Να ξεκουραστώ ψυχολογικά. Κι ίσως γι αυτό το λόγο να αρρώστησα τις τελευταίες μέρες. Είναι και κάποιες στιγμές που δε θέλω σχεδόν κανέναν κοντά μου.

Το κλασικό μου θέμα είναι οτι δεν ευχαριστιέμαι τη ζωή μου έτσι όπως είναι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μου αρέσουν και με κυριεύει η ανασφάλεια. Ευτυχώς υπάρχουν ευχάριστα διαλείμματα φιλίας στο μεταξύ. Αλλά... βαρέθηκα. Κουράστηκα με τα ίδια, χωρίς καμία προοπτική εξέλιξης.

Με κούρασε ο εαυτός μου ή η καθημερινότητά μου;

Λέω οτι θέλω να φύγω στην Τσεχία. Απάντηση απο την καθηγήτρια καμία. Δεν έχω γράψει καν το motivational letter ούτε καν το cover. Η πτυχιακή δεν έχει ξεκινήσει (και δε με νοιάζει ΚΑΘΟΛΟΥ) και τέλος νομίζω οτι είμαι σε ώρες άρνησης. Ούτε όρεξη για ταξίδι δεν έχω. Όχι πως υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος προορισμός, αλλά εγώ ψοφάω γενικά για τέτοια. Θα στρώσω, που θα πάει...


Επίσης, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα ξανά και ξανά: δεν υπάρχει τίποτα το φυσιολογικό, πουθενά.

Βλέπω ένα κενό στη ζωή μου, χρόνια πλέον ακάλυπτο. Το σκέπαζα με υποψίες κι εφήμερες απασχολήσεις. Αλλά αυτό όσο πάει και βαθαίνει. Για να το καλύψω ψάχνω ένα βαθύτερο νόημα. Ένα καλύτερο "εγώ". Κι όσο το ψάχνω, τόσο πιο μέσα στο κενό μου πέφτω...

Κι εσύ, γιατί δεν έρχεσαι;

Τουρλουμπούκι; Ναι, και γουστάρω!!

   Έχω ξαναπεί οτι στη ζωή (μου και όχι μόνο) έρχονται τα πάνω κάτω κάποια στιγμή. Συνήθως άγχομαι (ναι, αυτός είναι ο σωστός τύπος και όχι το "αγχώνομαι") και στενοχωριέμαι. Αυτή τη φορά η φάση είναι διαφορετική. Είμαι  

   S O  E X C I T E D !

{Δεν είναι τυχαίο που μου άρεσαν πάντα οι καραμελίτσες Χ-cite (βλέπε αντίστοιχο gif εδώ: Χ-cite gif }

   Δεν θυμάμαι αν το ανέφερα, αλλά έχω χωρίσει απο μία χρονικά μεγάλη σχέση (εν σχέση με την ηλικία μου πάντα), οπότε μάζεψα τα μπογαλάκια μου και ήρθα στη Θέρμη (ναι, να αναμένετε μανιασμένα ποστ τίγκα στα νεύρα αλλιώς θα καραφλιάσω εδώ μέσα ).

   Έπρεπε εκτός απο το συμμάζεμα των ρούχων (αλήθεια, γιατί έχω τόσα πολλά αλλά όταν θέλω να βγω δε με βολεύει τίποτα;; ) , έπρεπε να αρχίσω να "τρέχω" την πτυχιακή [(ακριβής μετάφραση απο την αγγλική = μαλακιούλα) η οποία κάνει βάδην προς το παρόν] και φυσικά να κυνηγήσω το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου! (και μετά ξύπνησα)

   Να σας το πω αλλη μία φορά; Θέλω να πάω Τσεχία (εδώ είναι που χτυπάω τον κώλο μου κάτω)

   Ε, αυτό κυνηγάω. Είναι λίγο πεπατημένη οδός (αν δεν ξέρεις γιατί το λέω, ρώτα με, υπάρχει story απο πίσω) , αλλά γιατί όχι; Οπότε τώρα είμαι σε αυτή τη φάση που θέλω να βρω φροντιστήριο για γλώσσα . Όχι, άκυρο. Τώρα ψάχνω να βρω πανεπιστήμια να στείλω την αίτηση. 

   Γενικότερα αυτό το θεωρώ μπάχαλο, γιατί ούτε στην καθημερινότητά μου δεν υπάρχει κάτι πολύ σταθερό (εκτός της προπόνησης και του ενός μαθήματος της σχολής -δύο είναι, αλλά αναρρώνει η καθηγήτρια στο άλλο). Αλλά απο την άλλη, πάλι καλά που δεν υπάρχει γιατί το μυαλό μου πετάει εις τους αιθέρας. 

   Άσχετο αλλά διάβασα ένα βιβλίο (βασικά σχετικό είναι, διότι αυτό κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο, τι πρωτότυπο) με τίτλο "ουs facebook συνέζευξε" της Βιολέτας Κουμπή. Το αναφέρω γιατί βλέπω οτι ο τρόπος γραφής της με επηρέασε αρκετά πολύ (βάζει πολλές παρενθέσεις ! χιχι) αλλά και για να σας πω οτι στη Βενιζέλου (νομίζω δηλαδή) έχει παζάρι βιβλίου. Πήρα δύο, αλλά ως γνωστόν 2 = κανένα. Αμα δεν ξοδέψω κανα 20ευρω, βιβλία δεν πήρα. Κι όχι τίποτα αλλο αλλά θέλω να πάρω αρκετά αυτη τη φορά . Νομίζω οτι την ανανέωσαν λίγο τη συλλογή τους, μιας και δεν χάνω παζάρι (μάλλον, πάλι), οπότε αρκετά συχνά έχει τα ίδια και τα ίδια που τους έχουν ξεμείνει. Και τέλος, δεν ξέρω τι έγινε αλλά έχω βρει περί τα 3 βιβλία του Λύο Καλοβυρνά που θέλω να αγοράσω/διαβάσω, κι έτυχε το ένα εκ των δύο που αγόρασα να είναι δικό του (χωρίς να το προσέξω! ). Ξεκαρδιστικό είναι. Μιλάω γι αυτό : Πλαθολόγιο λέξεων

   Τέλοσπάντων , το ζήτημα της ανάρτησης είναι οτι έγινα σίφουνας και πάλι (όχι θερμοσίφουνας :Ρ) και αυτή τη φορά η διαφορά είναι οτι κάθομαι και το γουστάρω. Βλέπω τη ζωή μπροστά μου να ανοίγεται, να στρώνονται δρόμοι -κι ας έχουν κι αγκάθια. Το ζήτημα σε κάποιες φάσεις είναι να έχεις και τα σωστά άτομα δίπλα σου, γιατί δεν ξερω για σας, αλλά εγώ ένα σπρώξιμο το θέλω ψυχολογικά [συχνά- πυκνά].  Και για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω γεμάτη απο άτομα. Άσχετα με το πόσο μπορεί να βοηθήσει καθένας, ξέρω οτι είναι εκεί για μένα 2-3 άτομα ανεξαρτήτως φύλου. 

  Τέλος, μπορώ να πω οτι στο μυαλό μου πλάθονται διάφορα σενάρια για τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Θέλω πολλά αλλά και τίποτα. Ανάλογα ποιο λεπτό της ώρας θα ερωτηθώ. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν το φοβάμαι. 

   Λένε οτι μεγάλες ιδέες σου έρχονται όταν κάνεις μπάνιο. Μήπως να κάνω 2-3 την ημέρα;; 

    Φιλάκια!