Subscribe:

Thursday, October 3, 2013

Γιατί είμαι αντικοινωνική.

Συμπέρανα σήμερα πως είμαι πολύ αντικοινωνική. Όλοι λένε οτι φαίνομαι κοινωνική. Περισσότερο απο κάποιους άλλους και πάει λέγοντας. Μόνο που πίσω απο τα φώτα, η καρδιά μου είναι ένας ραγισμένος πηλός. Είμαι ψυχρή, επειδή είμαι φοβισμένη. Δε μπορώ άλλο τις αρχηγίες.

Φύγαν όλοι κι έμεινα μόνη μου.Εγώ κι ένα σπίτι κενό, νύχτα. Και πάλι κλείνομαι. Μα γιατί;
Επειδή ανοίχτηκα. Κι ανοίχτηκα πολύ. Πληγώνομαι.
Έχω ήδη πληγωθεί. Δεν ξέρω που θα βγάλει αυτό και φοβάμαι τώρα.Ίσως και να φοβάμαι οτι τελικά δε χτίζεται τίποτα.

Πού ανήκω;; Πάλι εκεί γυρνάω.

Και μόλις βρήκα μάλλον τι φοβάμαι. Το ρόλο του ξένου.


Ξέρεις τι κάνω; Το παίζω κουλ, οτι δεν έχω ανάγκη κανέναν. Για να αποτρέψω τον εαυτό μου απο δεσίματα. Να με αποτρέψω απο πληγές . Το παίζω πάντα απασχολημένη, μη διαθέσιμη. Μη τυχόν και μου ξεφύγει τίποτα. Μη τυχόν και αφήσω ενδεχόμενα ανοιχτά.
Γίνομαι αντικοινωνική απο επιλογή. Αλλά μέσα μου καίγομαι.
Πιστεύω οτι έτσι κι αλλιώς θα καώ, οπότε ίσως και να καίγομαι μόνη μου, με το σκεπτικό "μια ώρα αρχύτερα". Με το σκεπτικό να προστατέψω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή στο μέλλον...


Μιζεριάζω.
Καταλήγω να κάθομαι μέσα, κλεισμένη στον εαυτό μου, πίνοντας χαλαρωτικά τσάγια και τελικά φυτοζωώ.



Τα βράδια με πνίγουν τα όσα έχω ζήσει. Και θέλω να κοιμάμαι με το φως αναμμένο. Να μη με πλησιάζουν οι σκέψεις. Άρχισα να απεχθάνομαι τα βράδια. Ποιά; Εγώ που τα λάτρευα. Τώρα με φοβίζουν, τρομάζω. Μοναξιά μυρίζει...

Πιες μια γουλιά απ αυτό ακόμα, ίσως ο εγκέφαλος ησυχάσει λίγο. Να, πάρε κι αυτό, δοκίμασε και κείνο.

Με το κρεβάτι μένει το ίδιο.... Κρύο....


Τ'ανείπωτα - Δημήτρης Ζερβουδάκης