Subscribe:

Wednesday, October 31, 2012

Εις μνείαν παλαιών ομοιωμάτων της ζωής μου.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αληθινό και πρόκειται για γράμμα προς φίλη, σε μια προσπάθεια παλαιάς ανάλυσης των φαντασμάτων της ζωής μου.
Για λόγους "ανωνυμίας" τα ονόματα είναι αλλαγμένα.




   "Ο Λεωνίδας, το παρελθόν που με στοιχειώνει δεν είναι πάντα αυτός. Όμως οτιδήποτε μας στοιχειώνει, το κάνει επειδή εμείς το αφήνουμε. Ένιωθα τρελή ανάγκη να θίξω το θέμα.

   << Δε θα υπήρχαν φαντάσματα αν δεν υπήρχαν πύργοι να στοιχειωθούν>>. Δε θα υπήρχε σκέψη αν δεν υπήρχε μυαλό. Και κάπως έτσι καταλαβαίνω πως για οτιδήποτε μου συμβαίνει, ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ. Μην ξεχνάς τη φράση μου, που πλέον επαναλαμβάνω τακτικά στον εαυτό μου: "Όλα είναι στο μυαλό". Βάλε με - προκάλεσε με- να σου φέρω αποδείξεις γι αυτό! Είμαι σκεπτικίστρια ως στάση ζωής και μόλις βρήκα την πηγή μου.
   Το μυαλό πλάθει εικόνες, σενάρια, καταστάσεις. Κι η τρέλα λίγο απέχει. Καθένας δίνει ότι μπορεί και ότι έχει. Εγώ σοφία δε βαστώ, μα σφίγγω στις παλάμες μου τις εμπειρίες μου. Χαιδεύω στοργικά τις πληγές που μου άνοιξα και κοιτάζω με θαυμασμό τα σημάδια που απέμειναν πάνω στο σώμα μου. Κι ότι έχω μεταφέρω σε σε. Το τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις είναι επιλογή δική σου, μα δεν έχω τίποτα καλύτερο να δώσω. Αυτή είναι η σοφία μου.
 
   Επιστρέφω στα φαντάσματα της σιωπής μου. Τα αποκαλώ έτσι για΄τι επανέρχονται μόνο όταν ηχεί παντού η σιωπή. Σε κάθε στενό του μυαλού μα και της καθημερινότητάς μας. Τότε τους δίνουμε χώρο να κάνουν βόλτα. Τους δίνουμε σπαθί να μας πληγώσουν. Και το κάνουν γιατί δε θα μας λυπηθούν. Επειδή είναι άψυχα. Φτιασίδια της φαντασίας μας με πηγή το νου.
   Έπειτα, χάνουμε τη μπάλα και το ένα γίνεται δύο. Και τρέχουμε με φρίκη να σωθούμε απο αυτό που μόνες δημιουργήσαμε. Αυτός είναι ο Λεωνίδας. Κάθε Λεωνίδας. Τη βρήκα την άκρη μου εγώ. Το θέμα είναι αν κι εσύ θα καταφέρεις να το παραδεχτείς. Μου πήρε καιρό. Βλέπεις, εμπλέκονται και συναισθήματα. Μα παράλληλα κοιτάζω αισιόδοξα μπροστά αγνοώντας οτιδήποτε αντίθετο με τα θέλω μου.
   Κι εσύ θες. Έτσι λες. Έναν έρωτα. Μα κοιτάς εκεί; Ή κοιτάς πίσω; Το δίλημμα είναι απλό: " Παρελθόν ή μέλλον;" Όσο κοιτάς πίσω δε βλέπεις μπροστά και πάλι το αντίθετο. Απλά πράματα, σαν μαθηματικά. Υπάρχει μόνο μία λύση.
   Χτυπώ το πρόβλημα στη ρίζα, γιατί ξέρω πως δε θα μου περάσει αλλιώς. Ή θα πονέσω μονομιάς δυνατά ή θα το θάψω και θα με ταλαιπωρεί. Σπανίως λύνονται και μόνα τους. Λόγω ώριμης σκέψης κι αλλαγής καταστάσεων. Μα φάρμακο δεν έχω βρει...
   Δεν πιστεύω σ' ανεκπλήρωτους έρωτες με τη λογική μου, παρά μονάχα σε ακάλυπτα συναισθήματα! Γυρνούμε στην πηγή του πόνου από πείσμα, να τη διαλύσουμε, να την αλλάξουμε για να μην έχουμε αυτήν την πικρή γεύση στο στόμα. Αλλά και για να έχουμε λόγο να παραπονιόμαστε. Άνθρωπος. Αδύναμο πλάσμα και μοιρολατρικό! "


Φίλη μου Μαρτίνα, δεν είναι πλέον ο Φλεβάρης που το έγραψα αυτό, έχει έρθει ο Νοέμβρης. Κι όμως, δες πόσο ταιριαστό είναι ακόμα. Πόσα πολλά έχει να μου πει το γραπτό που συνέθεσα σε ώρα παράνοιας.

Κι εσύ Λεωνίδα, απλά δεν υπάρχεις πια...

2 comments:

Ελένη said...

Η Μαρτίνα τελικά τι σου απάντησε; Από το παρελθόν μαθαίνεις και γίνεσαι δυνατότερος, όμως δε σε αφήνει να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις. Εσύ θα κρίνεις ποια κατάσταση είναι καλύτερη! Να σαι καλά κουκλίτσα μου!

Ελένη xoxo

Zinala said...

Δε θυμάμαι τι απάντησε η Μαρτίνα, πέρασαν μήνες. Κάτι στο στυλ οτι επιλέγει να στοιχειωθεί επειδή το θέλει και πρέπει να μην το θέλει αυτό.

μπορείς να γίνεις δυνατότερος και μετά να πετάξεις αμα θέλεις. φιλιά!

Post a Comment

Your opinion is...?