Για χρόνια νόμισα οτι ήμουν άνθρωπος δίχως υπομονή. Αλλά τώρα βλέπω ότι η υπομονή μου καλά βαστάει.
Έχω του κόσμου τα προβλήματα μέσα στο σπίτι κι έχω του κόσμου τους μ@λ@κες πάνω απο το κεφάλι μου . Μου λένε να μη δίνω σημασία και το κάνω. Αλλά για πόσο; Για πόσο να ανέχομαι τα νεύρα και την κακή διάθεση του καθενός; Φυσικά και κανείς δε θα καταλάβει πως νιώθω, τι περνάω ούτε καν τι μπορεί να θέλω.
Είναι εύκολο να κρίνεις τον άλλο και να τον πεις "κακό","αδιάφορο","αναίσθητο" και να τον στολίσεις με πολλά άλλα αρνητικά κοσμητικά επίθετα (έστω και απο μέσα σου), αλλά είναι ακατόρθωτο να μπεις στη θέση του.
Όσο και να φωνάξω οτι έχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου, κανείς δε θα μπει στον κόπο να με νιώσει. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί είναι φύσει αδύνατον να με καταλάβει.
Ψυχική είναι κατά βάση η φθορά μου. Ανυπαρξία ελεύθερου χρόνου. Κι απο την άλλη, να πω οτι δεν καταλαβαίνω το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα;
Το παίζω αναίσθητη, ρομπότ. Αλλά δεν είμαι. Κλείνω τα αφτιά μου και παίρνω μια βαθειά ανάσα κάθε που με "ρίχνουν". Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Αλλά ως πότε; Καταλαβαίνω, καλά μάλιστα.
Εμένα να δω ποιος θα με καταλάβει. Ε και τι; Να σταματήσω να προσπαθώ; Γίνεται αυτό; Θα διαλυθούν τα πάντα. Θα σώσω τη δική μου ζωή και θα χαλάσουν χίλιες δυο απο πίσω.
Δεν είναι ο έρωτας το παν ούτε και η καλοπέραση αν και το δεύτερο χρειάζεται.
Θα θελα να χα μια φυσιολογική ζωή, αλλά όπως κάθε φορά έτσι και αυτή, θα συνηθίσω. Δε μπορώ να αλλάξω κάτι. Μόνο ένα θαύμα μπορεί στην ουσία. Και δεν ξέρω κατά πόσο τα πιστεύω. Τώρα δεν πιστεύω ούτε τον εαυτό μου....
Έχω του κόσμου τα προβλήματα μέσα στο σπίτι κι έχω του κόσμου τους μ@λ@κες πάνω απο το κεφάλι μου . Μου λένε να μη δίνω σημασία και το κάνω. Αλλά για πόσο; Για πόσο να ανέχομαι τα νεύρα και την κακή διάθεση του καθενός; Φυσικά και κανείς δε θα καταλάβει πως νιώθω, τι περνάω ούτε καν τι μπορεί να θέλω.
Είναι εύκολο να κρίνεις τον άλλο και να τον πεις "κακό","αδιάφορο","αναίσθητο" και να τον στολίσεις με πολλά άλλα αρνητικά κοσμητικά επίθετα (έστω και απο μέσα σου), αλλά είναι ακατόρθωτο να μπεις στη θέση του.
Όσο και να φωνάξω οτι έχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου, κανείς δε θα μπει στον κόπο να με νιώσει. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί είναι φύσει αδύνατον να με καταλάβει.
Ψυχική είναι κατά βάση η φθορά μου. Ανυπαρξία ελεύθερου χρόνου. Κι απο την άλλη, να πω οτι δεν καταλαβαίνω το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα;
Το παίζω αναίσθητη, ρομπότ. Αλλά δεν είμαι. Κλείνω τα αφτιά μου και παίρνω μια βαθειά ανάσα κάθε που με "ρίχνουν". Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Αλλά ως πότε; Καταλαβαίνω, καλά μάλιστα.
Εμένα να δω ποιος θα με καταλάβει. Ε και τι; Να σταματήσω να προσπαθώ; Γίνεται αυτό; Θα διαλυθούν τα πάντα. Θα σώσω τη δική μου ζωή και θα χαλάσουν χίλιες δυο απο πίσω.
Δεν είναι ο έρωτας το παν ούτε και η καλοπέραση αν και το δεύτερο χρειάζεται.
Θα θελα να χα μια φυσιολογική ζωή, αλλά όπως κάθε φορά έτσι και αυτή, θα συνηθίσω. Δε μπορώ να αλλάξω κάτι. Μόνο ένα θαύμα μπορεί στην ουσία. Και δεν ξέρω κατά πόσο τα πιστεύω. Τώρα δεν πιστεύω ούτε τον εαυτό μου....